بهار

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب

که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی

بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن

به شادی رخ گل بیخ غم ز دل برکن

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

ساقی کجاست گو سبب انتظار چیست

بهار آیو به هر شاخی گلی بی

بهر لاله هزاران بلبلی بی

بهر مرزی نیارم پا نهادن

مبو کز مو بتر سوز دلی بی

وقت بهار خواهم در نور شمع رویت

من کرده در رخ تو هر لحظه گلفشانی

او آفتاب حسن است از پرده گر بتابد

دهر خرف ز رویش طبع بهار گیرد

رخ چو گلبرگ بهار از من چرا پوشی به زلف

کاشک من دور از تو چون ابر بهاران می‌رسد

بی گل رویش در ایام بهار

چون بنفشه سوکواری مانده‌ام

چون بهار عمر را لیلی به کام دل نبود

هر بهاری در غم لیلیش مجنون یافتم

گل‌های بهار نیم مرده

از نرگس نیم زندهٔ تو

گفتم تموز هجران در من فکند آتش

گفتا بهار وصلی آید پس از تموزت

همان بهار و همان گلشن و همان گل‌هاست

چه شد نوای خوش بلبلان گلشن ما

بر رهگذر نفحهٔ یار است دل ما

خرّم‌تر از ایام بهار است دل ما

رستخیز از زمین دل برخواست

اهل دل را بهار جان آمد

نشگفته بریخت غنچه دل

تعجیل خزان بهار نگذاشت

ساقی بیار باده شکستیم توبه را

آمد بهار خوردن غم این قدر بس است

بهار عارض تو برد آبروی بهاران

بهار و گلشن و طرف چمن بنزد تو هیچست

ببوی زلف تو کی می‌رسد نسیم بهاری

عبیر و عنبرو مشک ختن بنزد توهیچست

سبزهٔ خط تو دیدن چه خوش است

در بهار تو چریدن چه خوش است

باغ پر از نعمت من گلبن بازینت من

هیچ ندید و نبود چون تو بهاری صنما

زرد شدست باغ جان از غم هجر چون خزان

کی برسد بهار تو تا بنماییش نما

گر تو ملولی ای پدر جانب یار من بیا

تا که بهار جان‌ها تازه کند دل تو را

بوی سلام یار من لخلخه بهار من

باغ و گل و ثمار من آرد سوی جان صبا

دلی که هیچ نگرید به پیش دلبر جو

گلی که هیچ نریزد در آن بهار بجو