لب

لب در اصلاح عرفان عبارت است از روان بخشى و جان فزائى که به زبان شرع از آن به نفخ روح تعبیر کنند. قال اللّه تعالى: «وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی» (حجر/۲۹).

از افاضه وجود که نگاه داشتن خلق است در مقام هستى به قول کن نیز به لب و دهان تعبیر نمایند و از خفاى مصدر آن به تنگى دهان اشاره کنند و این هر دو از مقتضیات تجلى جمال است که موجب قرب و وصال است و از ترقى فرمودن [نمودن‌] در کمال و چشانیدن ذوق، وصال پیوسته تعبیر کنند چرا که بى‌خودى و بى‌خبرى و راه به نیستى خود نبردن، بیرون از آن به حصول‌ مى‌پیوندد و بالجمله هستى و نیستى که لحظه به لحظه اعیان عالم را واقع است با تبدیلات و تکمیلات از مقتضیات جمال است و جلال چشم است و با کمال استغنا و عدم التفات چشم مستش گهى از کرم و مردمى که از لوازم مستى است دل‌هاى عشاق مشتاق را به مشاهده جمال معشوق مى‌نوازد و لب جان پرورش دمى بیچارگان عدم آباد را با فاضه فیض وجودى چاره کار مى‌سازد و از نیستى به هست مى‌آورد». (رساله میر سید علی همدانی در شرح مرادات حافظ)

لب به دو معنای اولاً روان بخشی و جان فزایی، و دوم افاضه وجود به نَفَس رحمانی. (سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی))

لب همان دهان است که صفت حيات می‌باشد. (رساله مشواق)