شهاب‌الدین ابوحفص عمر سهروردی فقیه و صوفی شافعی و دایی شیخ اشراق و استاد سعدی شیرازی و صاحب عوارف المعارف بوده که در سال ۶۳۲ هجری قمری درگذشت.
فقیه و صوفی شافعی، شهاب الدين ابوحفص عمر بن محمد بن عبداللّه بن محمد بن عمويه سهروردى در ماه رجب سال ۵۳۹ در سهرورد متولد شده و در جوانى به بغداد رفت و تحت تربيت عموى خود، شيخ ضياء الدين ابو النّجيب سهروردى ، علوم ظاهر و باطن را فرا گرفت و از مريدان وى گشت، چنانكه در آثارش كرارا به گفتار او استشهاد و استناد كرده و مراتب ارادتش را نشان داده است.
سهروردى شيخ الشّيوخ بغداد بود و تعدادى از رباطها و خانقاههاى متعلّق به صوفيه را در آنجا اداره و سرپرستى مى‌كرد. خليفه رباطى مخصوص براى او ساخت، و شيخ روزهاى معيّنى از هفته را به مجلس و وعظ مى‌پرداخت.
سهروردی «با آنكه بامور خانقاه و صوفيه مى‌پرداخته و جواب مسائل دور و نزديك را مى‌نوشته از جانب خلفا به نزد سلاطين سفير بوده‌اند» [۱]
شهاب‌الدین سهروردی، فیلسوف اشراقی و صاحب كتاب حكمة الاشراق خواهرزاده وی است. [۲]
سهروردی در غره محرم سال ۶۳۲ درگذشته و در «ورديه» بغداد مدفون شد. مزارش زيارتگاه صوفيان و ملجأ صاحبدلان است.
برخی از آثار ایشان عبارت است از:
استاد شهید مطهری درباره وی می‌گوید: سعدی شیرازی و كمال‌الدین اسماعیل اصفهانی ـ شاعر معروف‌ـ از مریدان او بوده‌اند.[۴]
سعدی در مورد او می‌گوید:
مرا شیخ دانای مرشد شهاب
دو اندرز فرمود بر روی آب
یكی اینكه در نفس خودبین مباش
دگر آنكه در جمع بدبین مباش