احیاء شب نیمه شعبان بسیار مهم است زیرا بر اساس آن چه در روایت آمده در این شب درهای آسمان باز بوده و خداوند بندگان گنهکار را از آتش جهنم نجات می دهد، در این شب خداوند عمرها را نوشته و روزی تمام سال افراد را قسمت می‌نماید و هرچه در طول سال حادث می‌شود را در این شب نازل می‌کند.
بر اساس روایات فطرس مَلَکی بوده که به‌واسطه ترک اطاعت پروردگار، مطرود گشته و بالهایش شکسته شده است و در چنین روزی که مولد امام حسین علیه‌السّلام است با شفاعت جبرائیل نزول کرده و بالهای خودش را به قنداقه مبارک حضرت امام حسین علیه‌السّلام می‌مالد و به‌واسطه شفاعت آن حضرت بالهایش سالم شده و توانسته به همان مکان روحانی و نورانی و ملکوتی که داشته اوج بگیرد و برود و پرواز کند. اما این مطلب با آیات قرآن سازگار نیست زیرا طبیعت ملک به گونه ای است که نمی‌تواند گناه و معصیت کند.
ذکر یونسیه عبارت است از «لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمین» که قسمتی از آیه ۸۷ سوره انبیاء می باشد و به آن یونسیه گفته می شود از آن جا که آیه شریفه این ذکر را از زبان حضرت یونس نقل می کند. حضرت علامه طهرانی نسبت به این ذکر عنایت خاصی داشتند و آن را در بین الطلوعین و در حال سجده سفارش می نمودند و تعداد آن را به حسب افراد متفاوت می دانستند.
سور مسبحات به سوره هایی گفته می شود که با سَبَّحَ، یُسَبِّحُ و مانند آن شروع شده باشد مانند سوره «حشر»، «حدید»، «صف»، و «جمعه»، و «تغابن». برخی سوره «اسراء» را که با سُبْحَانَ شروع می شود نیز جزء سور مسبحات دانستند و مرحوم آیت الله قاضی بر خلاف علامه طباطبایی سوره «اعلی» که با سَبِّحْ آغاز می شود را نیز جزء این سور می دانستند.
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى. «بگو اى پيغمبر من از شما مزدى نمی‌خواهم مگر آنكه با نزديكان من محبّت و مودّت بنمائيد.» (شوری:۲۳) رسول گرامی اسلام و هیچ یک از انبیاء در مقابل نبوتشان از امت خود اجری طلب نکردند و در آیه مودت که مودت اهل بیت اجر پیامبر قرار گرفته از این باب است که هدف از نبوت که رسیدن به خدا باشد بدون محبت اهل بیت محقق نخواهد شد.
اگر خشوع در قلب نباشد، ولی در جسد باشد، این خشوع نفاق است. این نوع نفاق در روایات هم بیان شده است؛ یعنی ظاهر و باطنش متفاوت است. قلب خشوع ندارد أمّا جسد خشوع دارد.
حقیقت روح القدس: این حقیقت از ملائکه اشرف و افضل بوده و ملائکه در اموراتی که انجام می‌دهند از آن استمداد می‌کنند و در روایات از آن به اول ما خلق الله تعبیر شده است. (البته مرحوم علامه طباطبایی کلمه «روح» را در قرآن بر آن حقیقت عالیه و کلمهٔ «روح القدس» را بر جبرائیل تطبیق می کنند.) «مقام روح القدس»: بر اساس آن چه در آیات و روایات آمده اولیاء الهی که در مسیر عبودیت قدم بر می دارند قبل از این که نفس خود را به کلی از دست بدهند و به «خلوص ذاتی» برسند با حقیقت روح القدس متحد شده و به «مقام روح القدس» نائل می شوند در این هنگام حائز یک علم و معرفت و حالت قلبی می شوند که آن ها را از هر گونه خطا و لغزشی باز می دارد، این علم از سنخ علم‌های معمولی نیست، بلکه علم خاصّ و کیفیت مخصوصی است که در لسان قرآن مجید از آن تعبیر به «روح اللّه» یا «روح القدس» شده است.
ازل و ابد در نگاه عامیانه مردم، ابتداء زمان و انتهای زمان است. این نگاه اشتباه از این جا نشأت میگیرد که مردم تمام عوالم هستی را در امتداد زمان تصور می کنند و تصویری از مراتب طولی عالم ندارد. اما کسی که تصور درستی از عوالم طولی داشته باشد متوجه خواهد شد که معنای ازل نقطهٔ پیدایش آفرینش و معنای ابد نقطهٔ انتهای آفرینش است و در واقع نقطه ازل و ابد یکی است، ولی به دو اعتبار: به اعتبار ابتداءِ خلقت، آن را «ازل» و به اعتبار انتهاءِ خلقت، آن را «ابد» گویند. نقطه‌ای که خداوند متعال از ذات مقدّسش اراده خلقت عوالم ملکوتی و کثرت را نموده است، «ازل»؛ و نقطه‌ای که همه موجودات و مخلوقات در سیر خود به ذات اقدس، در عالی‌ترین رتبه و مقام و درجه قرار میگیرند، «ابد» است.