انما یتقبل الله من المتقین

دستور العملی از آیت الله قاضی

آیت الله قاضی در ضمن نامه ای به یکی از شاگردان خود می فرمایند:

و زنهار از محرّمات احتراز کن. در جلوگیری سالک از قبولی عمل، هیچ‌چیز مثل عمل محرّم نیست. سالک باید سعی کند که کوچک‌ترین گناهی از او سر نزند و إلاّ به همان مقدار که گناه انجام می‌دهد نقصان پیدا می‌کند.

تشبیه گناه به آفت زمین

نفس سالک مثل زمینی است که باید صلاحیّت و آمادگی کشت و زرع را داشته باشد تا بتوان در آن زراعت کرد، اگر صلاحیّت نداشته و فاسد باشد هرچه شما در آن بکارید محصول خوبی نمی‌دهد و قابل استفاده نیست. أعمال انسان هم اگر همراه گناه باشد قبول نمی‌شود. اگر از انسان گناه سر بزند کارهای خیر و أعمال حسنه و حتّی عبادات او همچون نماز و حج مورد قبول واقع نمی‌شود و اگر شبها تا صبح بیدار باشد فائده‌ای نمی‌بخشد.

لذا امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: و اعْلَمْ أنّهُ لایَنفَعُ اجْتِهادٌ لا وَرَعَ فیهِ. «و بدان‌که تلاش در عمل بدون ورع نفعی ندارد.» خداوند أعمال چه کسانی را قبول می‌کند؟ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ. (مائده:۲۷) «خداوند فقط از کسانی‌که باتقوی هستند و عمل حرام از ایشان سر نمی‌زند قبول می‌نماید.»

پس باید سالک راه خدا سعی کند کوچکترین عمل محرّمی از او سر نزند و چنانچه خطا کرد و عمل محرّمی از او سر زد فوراً استغفار کرده توبه نماید. لذا اولیاء خدا و بزرگان اهل معرفت، بر اجتناب کامل از معاصی تأکید داشته و آن را اوّلین قدم و مرحله سلوک محسوب می‌فرمودند و به همین جهت مرحوم قاضی دوبار این معنی را تکرار کردند.