با توجه به اينكه انسان به صورت فطري عبادت را دوست دارد، چرا ما از عبادت خود لذت نمي‌بريم؟
منبع: نسيم انديشه دفتر اول - صفحه ۱۳۹ و ۱۴۰
گرايش به خدا فطري است؛ ولي شهوت و غضب هم، به عنوان ابزار كار در نهاد ما وجود دارد. انسان عاقل اين دو را تعديل مي‌كند؛
نه تعطيل؛ ولي انسان جاهل شهوت و غضب را امير فطرت خويش مي‌سازد و به اين ترتيب، فطرت در ميان غرايز دفن مي‌شود و از فطرت مدفون نيز كاري ساخته نيست:
(و قَدْ خابَ مَنْ دسّيها).[۱]
اگر كسي نفس ملهمه را كه به توحيد گرايش دارد، دفن كند، ديگر اثر آن را نمي‌بيند و از عبادت خود لذت نمي‌برد.
اگر بخواهيم از عبادت لذت ببريم، بايد از مال حرام به شدّت بپرهيزيم. كسي كه جز حلال نمي‌خورد و جز به حلال نمي‌انديشد، حتماً از عبادت لذت مي‌برد. همان طور كه انسانِ گرفتارِ سرماخوردگي و گرفتگي بيني، از بوي خوش لذت نمي‌برد، و چشم ضعيف و كم نور، لذت مشاهده مناظر زيبا را در نمي‌يابد، انسان گنه‌كار نيز از عبادت لذت نمي‌برد. تنها فطرت شفاف و شكوفا، از عبادت لذت مي‌برد.
۱. سوره شمس، آيه ۱۰.