عرفان در قرآن چه جايگاهي دارد؟
نسيم انديشه دفتر اول - صفحه ۱۱۱
عرفان علمي حصولي نيست، تا از راه تحصيل به دست آيد، بلكه بيشتر از راه تهذيب و تزكيه نفس حاصل مي‌شود. در قرآن كريم آمده است:
(يُعَلّمُهُمُ الكِتابَ والْحِكْمَةَ ويُزكّيهِمْ). [۱] بخش نخست آيه (يعلّمهم الكتاب و الحكمة)، به فقه، اصول، حكمت و... مربوط است و بخش دوم آن، يعني (يزكّيهم)، به عرفان اختصاص دارد.
بحثهاي قرآني نشان مي‌دهد كه اگر كسي جان خود را شفاف كند و از دغل، شبهه و خيانت دوري جويد، اسرار عالم را مي‌يابد. گاه انسان آيينه جانش را به طرف مار، گرگ و عقرب نگاه مي‌دارد و در آن جز گرگ و عقرب چيزي نمي‌يابد.
خداي سبحان فرمود:
(كلاّ لَوْ تَعْلَمون عِلْمَ اليقينِ لترونّ الجحيم) [۲] اگر اهل علم اليقين باشيد و صفاي ضمير داشته باشيد، اكنون هم جهنم را مي‌بينيد، زيرا پس از مرگ، كافر هم مي‌تواند جهنم را ببيند: (رَبّنا اَبْصَرنا وَ سَمعْنا).[۳]