آيا زندگي ابدي و پايانناپذير بهشت، خستهكننده نيست؟
منبع: نسيم انديشه دفتر دوم - صفحه ۳۰ و ۳۱
اگر معناي ثبات را از معني سكون تفكيك كنيم و روشن شود كه آنجا دارالقرار است؛ نه دارالسكون، اين مشكل حل ميشود. سكون با نابودي همراه است؛ مانند درخت يا ساختمان كه بالاخره روزي ميپوسد و از بين ميرود. ثبات مانند معادلات رياضي است كه زمان و مكان ندارد؛ آنچه زمان و مكان ندارد، ثابت است نه ساكن.
آيا قانون عليّت روزي فرو ميريزد؟ آيا ۲ * ۲ = ۴ زماني تبديل ميشود؟ از طرفي خستگي اين دنيا به تن مربوط است و روح چون به تن تعلق دارد، احساس خستگي ميكند؛ در آخرت، به عكس دنيا، بدن همراه روح است، به همين دليل، ديگر زوال، خستگي و مرگ در آن راه ندارد. به هر حال، در قيامت انسان داراي جسم، حس و لذتهاي جسماني است؛ ولي فرسودگي، خستگي و سكون در آن راه ندارد.