از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است:
«شوّال ناميده شد زيرا گناهان مؤمنين در آن از بين مى‌رود»
در «اقبال» آمده است:
ورود در ماه شوال مانند ورود در رجب است و قبلا بطور كامل گفتيم كه چگونه بايد در اين ماه وارد شد. و اگر نمى‌توانى آنچه را گفتيم بكار بندى، بايد مانند كسانى كه احترام اين ماه را قبول دارند وارد آن شوى. و همانگونه كه كسى وارد شهر مكه و خانه خدا مى‌شود و آن را بزرگ مى‌دارد تو نيز بايد با حرف و عمل اين ماه را بزرگ بدارى. زيرا اين ماه حرام مى‌باشد. بنابراين لازم است عقل و قلب تو اين ماه را بزرگ دانسته و مواظب اعضاى بدنت باشى كه در صراط مستقيم سير نمايند. و بنده هنگامى مى‌تواند ادعا كند كه تمام آداب بندگى را رعايت كرده است كه تمامى كارهاى او مطابق با رضايت مالكش باشد.
اين كلام طولانى را بخاطر فوايدى كه در برداشت ذكر كرديم. ولى در اين كلام اين مطلب بود كه شوال ماه حرام است و اين خلاف مشهور است. بلكه از سخنان بعضى از بزرگان استفاده مى‌شود كه تا به حال كسى چنين چيزى نگفته است، زيرا در مقابل قول مشهور اين قول را نقل كرده‌اند كه ماههاى حرام از دهه آخر «ذى الحجه» شروع و در دهم «ربيع الاخر» پايان مى‌يابد. البته در «وسايل» روايتى نقل شده مبنى بر اينكه شوال از ماههاى حرام بوده و محرّم ماه حرام نيست.
احتمال بعيدى هم هست كه عبارت سيد اين باشد: «شوال ماه احرام است». بهر صورت همينقدر كه اين ماه، ماه احرام براى زيارت خانه خدا مى‌باشد بزرگداشت آن لازم است. زيرا حتما خصوصيتى داشته كه از ماههاى حج و وقت تشريع اعمال حج گرديده و زيارت خانه خدا در آن قرار گرفته است. و اين، براى بنده‌اى كه مراقب معامله با مولاى خود مى‌باشد مطلب مهمى است.
در بعضى روايات روزه شش روز بعد از عيد وارد شده است. و در روايات ديگرى آمده است كه روزه سه روز بعد از اين دو عيد مطلوب نيست. بهمين جهت اين شش روز، از سه روز بعد از عيد شروع مى‌گردد.
نيز روايت شده است كه:
«روزه ماه رمضان و شوال و هر چهارشنبه و پنجشنبه جانشين روزه روزگار بوده و كسى كه اين مقدار روزه بگيرد، وارد بهشت مى‌شود».