یکی از چهره‌های شاخص نسل سوم جریان تفكيك، محمدرضا حكيمي است و متولد فروردین ۱۳۱۴ ش در مشهد است.
حکیمی در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و بیست سال از عمر خود را در حوزه گذراند. در این مدت به تحصیل دروس مقدمات، سطح، خارج و... پرداخت. از استادان وي می‌توان مرحوم ادیب نیشابوری و آیت الله میرزا احمد مدرس یزدی وآيه الله شيخ هاشم قزويني و آيه الله ميلاني را نام برد. و در معارف و حكمت از شیخ مجتبی قزوینی استفاده نموده و بيشتر تحت تإثير افكار وي است تا ديگران. وي با مرحوم شیخ آقا بزرگ تهرانی نيز ارتباطاتي داشته و از ايشان اجازۀ نقل حديث دارد.
در دوران پس از انقلاب در تهران مسكن گزيد و توانست به كمك قلم و بيان شيرين و اغراق آميزش مكتب تفكيك را در فضاي پايتخت و احياناً برخي مراكز دانشگاهي ترويج دهد. در اين راستا و در مهمترين گام مقاله و سپس كتاب مكتب تفكيك را منتشر ساخت تا انديشه‌هاي به دست فراموشي سپردة ميرزا مهدي اصفهاني را با نام مكتب تفكيك احيا كند و آثار وي را در دورة سوّم مكتب تفكيك مهمترين عامل رواج اين مكتب در سطح كشور به شمار مي‌آيد.
هر چند وي درگذشته فردي مبارز و مدافع انديشه‌هاي امام خميني رحمة‌الله‌عليه شمرده مي‌شد اما در سال‌هاي اخير به انتقادهاي جدي از نظام جمهوري اسلامي پرداخته و برخي از انديشه‌هاي انقلابي خويش را انكار نموده‌است.
محمدرضا حكيمي نويسنده‌اي پركار و اديبي توانمند است و آثار وي متوني ادبي است كه بيانگر ديدگاه‌هاي نويسنده در موضوعاتي بيشتر اجتماعي و اصلاح‌گرانه است كه ميان آنها مي‌توان به اين موارد اشاره كرد:
خورشید مغرب، مکتب تفکیک، اجتهاد و تقلید در فلسفه، الهیات الهی و الهیات بشری، عقل سرخ، معاد جسمانی در حکمت متعالیه، مقام عقل و ...
موسوعة هشت جلدي الحياة نيز كه مجموعه‌اي حديثي است از آثار اوست كه در آن از برادران خويش محمد و علي حكيمي نيز ياري جسته‌است.