شراب (اصطلاح عرفانی) عبارت است از ذوق و وجد و حال كه از جلوه محبوب حقيقى در اوان غلبه محبت بر دل سالك عاشق وارد مى‌شود و سالك را مست و بى‌خود مى‌كند چه، استيلاى آن موجب هدم قواعد عقلى و نقض معاقد و همى اوست كه مبدأ انتشاء كثرت رسمى و نسبت اعتبارى ميشود. (رساله مشواق)
شراب: ۱ـ غلبه عشق که سُکر آورد، ۲ـ تجليات انوار حق.
از استاد پرسیده شده بود: شرابی كه در كوثر نباشد، چیست؟
فرموده بودند: «كوثر تعین است و شراب طهورِ عارف، تجلی ذاتی خداوند است كه نام و نشان از سالک باقی نمی‌گذارد و او را به دیار اطلاق می‌فرستد و این از كوثر برتر است». (سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی))