آدابُ الُمُریدین، كتابی است عرفانی به زبان عربی، نوشتۀ ضیاءالدّین ابوالنّجیب عبدالقاهر سهروردی (۴۹۰ـ۵۶۳ق)، از مشایخ بزرگ صوفیان كه ضمن آن از اصول اعتقادات صوفیان، احوال و مقامات سالكان، شَطْحیات صوفیان، آداب صوفیان در سفر و حضر و سّماع و جز آن سخن به میان می‌آید.
آدابُ الُمُریدین، كتابی عرفانی به زبان عربی، نوشتۀ ضیاءالدّین ابوالنّجیب عبدالقاهر سهروردی (۴۹۰ـ۵۶۳ق/۱۰۹۷ـ ۱۱۶۸م)، از مشایخ بزرگ صوفیان. این كتاب یك مقدّمه كوتاه و ۲۷ فصل دارد كه ضمن آنها از اصول اعتقادات صوفیان، احوال و مقامات سالكان، شَطْحیات صوفیان، آداب صوفیان در سفر و حضر و سّماع و جز آن سخن به میان می‌آید.
نویسنده با نقل شواهد و سخنانی از مشایخ سلف، خود نیز به اظهار عقیده پرداخته و دستورهایی داده است.
این كتاب از آغاز تألیف مورد توجّه صوفیه و «مستمسك جمیع ارباب طریقت»[۱] بوده است. از آن میان، شهاب‌الدّین ابوحفص عمر بن محمّد سهروردی (۵۳۹ ـ۶۳۲ق/۱۱۴۴ـ ۱۲۳۵م)، برادرزاده نویسنده، در نوشتن كتاب عوارف المعارف این كتاب را مبنای كار خود ساخته است. نیز ابوالمفاخر سیف‌الدّین یحیی باخَرزی (۵۸۶ ـ۶۵۹ق/۱۱۹۰ـ۱۲۶۱م) در بخش دوم كتاب اورادُ الاَحباب از این اثر بهره فراوان برده است.
همچنین متن كامل آداب المریدین در سده ۸ق/۱۴م به وسیله عمر بن محمّد بن احمد شیركانی به فارسی روان ترجمه شده است. محمّد یوسف حسینی، ملقّب به گیسودراز، در ۸۱۳ق/۱۴۱۰م آن را به فارسی ترجمه و شرح كرده و همین شرح و ترجمه همراه با متن عربی در ۱۳۵۸ق/۱۹۳۹م در هند به چاپ رسیده است. متن عربی آداب المریدین همراه با ترجمه فارسی عمر شیركانی در ۱۳۶۳ش، به كوشش نجیب مایل هروی در تهران چاپ و منتشر شده است.
۱. آداب المریدین، مقدمه، ۲۸، به نقل از عوارف المعارف