ذکر یعنی یاد خدا، کاری که سالک جز آن کاری ندارد. در روایت است که مقصود از زیاد یاد خدا بودن زیاد سبحان الله و لااله الا الله گفتن نیست، بلکه مقصود به یاد حق تعالی بودن در همه حال و به خصوص هنگام وسوسه‌ها است. ذکر اگر بر زبان جاری شود، ورد نامیده می‌شود که اگر همراه با توجه قلبی باشد مطلوب است.

ذکر یونسیه عبارت است از «لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ‌ مِنَ‌ الظَّالِمین‌» که قسمتی از آیه ۸۷ سوره انبیاء می باشد و به آن یونسیه گفته می ‌شود از آن جا که آیه شریفه این ذکر را از زبان حضرت یونس نقل می کند. حضرت علامه طهرانی نسبت به این ذکر عنایت خاصی داشتند و آن را در بین الطلوعین و در حال سجده سفارش می نمودند و تعداد آن را به حسب افراد متفاوت می دانستند.

ذوالقرنین بر اساس آیات قرآنی شخص مؤمنی بوده که خداوند متعال به او قدرت‌های خاص عنایت کرده بوده است «إِنَّا مَکَّنَّا لَهُ‌ فِی الْأَرْضِ وَ آتَیْناهُ مِنْ کُلِّ شَیْ‌ءٍ سَبَباً» یکی از کارهایی که در قرآن به ذو القرنین نسبت می‌دهد این است که او برای جلوگیری از آزار و اذیت یاجوج و ماجوج سد محکمی از آهن و مس را بنا کرد. امیرالمؤمنین علیه السلام در روایتی علت نامگذاری ذو القرنين را دو ضربه ای می‌دانند که بر سر او وارد شده است سپس خود را به ذوالقرنين تشبیه می فرمایند زیرا یک ضربه از عمرو بن عَبدَوَد بر سرشان وارد شد و ضربهٔ دیگر را ابن ملجم بر سرشان وارد می سازد.