مقام امامت چه مزيتى بر رسالت و نبوت دارد كه خداوند بر حضرت ابراهيم عليه السلام منت مى‌گذارد كه پس از اتمام كلمات (و از عهده آزمايش‌ها برآمدن) او را امام قرار داد؟
و اگر مقام امامت برتر از نبوت است، چگونه على‌بن ابى‌طالب عليه السلام مفضول و حضرت محمد صلى الله عليه و آله فاضل است؟- به اتفاق آراى مسلمانان-
و خلاصه، ملاك برترى «امامت» بر «نبوت» را بيان فرماييد.
منبع: بررسى‌هاى اسلامى(به كوشش سيد هادى خسرو شاهى)، ج۲، ص: ۲۰۳
خداوند متعال جمله «إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً» را وقتى به حضرت ابراهيم عليه السلام فرمود كه مسلم بود وى نبى و رسول بود و از انبياى اولوالعزم و صاحب كتاب و شريعت بود و طبعاً همراه امر نبوت و رسالت وظيفه هدايت و دعوت و تبليغ را داشت و در چند جا از كلام خود در وصف امام فرموده، «أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا»* و صفت هدايت را معرف «امام» قرار داده است.
و از اين‌جا معلوم مى‌شود كه هدايت امام غير از هدايت نبى است و مسلماً هدايت نبى دعوت و تبليغ است و به اصطلاح هدايت به معناى ارائةالطريق و راهنمايى مى‌باشد و بنابراين هدايت را در امام بايد به معناى ايصال به مطلوب گرفت.
پس امام، چنان كه وظيفه بيان معارف و احكام را دارد، متصدى سازمان اعمال نيز هست و نشو و نماى باطنى اشخاص و سوق اعمال به سوى خدا و رسانيدن آنها به غايات و اهداف كار امام است، چنان كه روايات عرض اعمال و حضور وقت مرگ و دعوت مردم با امامشان روز قيامت و توزيع نامه‌هاى اعمال و رجوع حساب به امام و غير آنها، به اين مطلب دلالت دارد.
و طبق نظريه شيعه هيچ وقت زمين از امام خالى نمى‌شود و بنابر اين پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله چنان كه نبى و رسول بود، در زمان خود امام نيز بوده و در نتيجه نبوت و رسالت و امامت، از حضرت على عليه السلام افضل خواهد بود، چنان كه اجماع امت نيز بر آن دلالت دارد.